Tag: ภพ เบญญาภา

เรื่องสั้นประจำสัปดาห์“เจ้าน่าจะรู้ดี...ยุคสมัยเปลี่ยนไป แต่ความจริงไม่เคยเปลี่ยนแปลง” ...เสียงลึกลับดังก้องอยู่ในหัวอีกแล้ว มันกำลังพูดถึงความดีงามหรือความเสื่อมทรามของมนุษย์กันแน่วะ  การได้ฟังมากรู้มากทำให้แกโสโครกใช่ไหม หลังจากเกิดมาอย่างผู้บริสุทธิ์...จากทางเท้าแคบ ๆ ริมถนนสายเล็ก  เขาก้าวเข้าไปในร้านเหล้าด้วยอาการระแวดระวังราวกับคนมีความผิดติดตัว โต๊ะไม้สี่เหลี่ยมตรงมุมห้องใกล้ประตูว่างอยู่พอดี  มันเก่าคร่ำและทาด้วยชะแล็คสีน้ำตาลเข้ม  เก้าอี้หัวโล้นสามตัววางรอบ  เขานั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งโดยหันหลังให้กับผนังปูนสกปรกซึ่งแต่เดิมคงจะเป็นสีครีมสะอาดเนียนตา ปูนที่ฉาบไว้บนผนังร่อนออกจนเห็นอิฐก่อเป็นบางส่วน  ..ช่างหัวมันเถอะ ก็เหมาะเจาะกันดีแล้วนี่  กับเจ้าหน้าที่ธุรการซีสี่อย่างแก ขอให้มันมีเหล้าขายก็พอ ตอนนี้แกอยากล่อเหล้าซักแบนเหลือเกิน  แกอยากเทเหล้าผ่านริมฝีปาก  ผ่านปลายลิ้น แล้วเลียหยดสุดท้ายของมัน...บ้าชะมัด...ตอนที่แกซัดไอ้ปากหมาตัวนั้นหงายกลิ้งไม่เป็นท่า  เหล้าตั้งเกือบกลมบนโต๊ะเสือกตกแตกไปด้วย  ไม่งั้นก่อนเผ่นแน่บ  แกคงคว้าติดมือมาดับอารมณ์ที่นี่ด้วย สะใจฉิบหาย นานทีปีหนจะได้ตะบันหน้าคนเล่น แต่...หญิงวัยราวสี่สิบก้าวเนือย ๆ เข้ามาหา  หล่อนมีผิวขาวเหลือง  ไว้ผมสั้นทรงเด็กมัธยม ร่างเล็กบาง ...

หลังจากวนเวียนอยู่ในหมู่บ้านแสงจันทร์ราวกับว่านี่คือการเดินทางอันไม่มีที่สิ้นสุด แต่ด้วยความพยายามของคนขับรถแท็กซี่ผู้มีน้ำใจ เขาก็พบบ้านหลังนั้นจนได้ มันเป็นทาวน์เฮาส์สองชั้นขนาดกะทัดรัดหลังหนึ่ง เลขที่บ้านตรงกับข้อมูลที่ค้นหามาจากอินเตอร์เน็ต เขายิ้มโล่งอก มีความหวังมากขึ้น เมื่อเห็นแสงไฟสีเหลืองนวลส่องสว่างอยู่ภายในตัวบ้าน รีบจ่ายเงินค่าโดยสาร ก่อนจะประคองห่อกระดาษสีน้ำตาลค่อนข้างใหญ่แต่แบนก้าวลงจากรถฝนซาเม็ดแล้ว บัดนี้เหลือเพียงละอองฝอยเล็ก ๆ เป็นประกายสะท้อนแสงจากโคมไฟตรงหัวเสาประตูรั้ว รถแท็กซี่แล่นจากไปตอนไหนเขาแทบไม่รู้สึกตัว  ได้แต่ยืนงงเหมือนคนเซ่อ  เท้าทั้งสองไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อย่างใจคิด  เขารำพึงว่าจะกลัวอะไรกันเล่า  กลัวการปฏิเสธอย่างนั้นหรือ  บางทีเขาคงกลัวว่านี่อาจไม่ใช่บ้านของเธอ ผู้ซึ่งจะเป็นสะพานพาเขาข้ามไปสู่จุดหมายแห่งความปรารถนาอันเร้นลับ ดูเหมือนเขาจะไม่แน่ใจในทุกสิ่งทุกอย่าง ความหวาดกลัวเริ่มจู่โจมเข้าเล่นงานจนแทบตั้งตัวไม่ติด เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วกัดฟันก้าวเข้าไปชิดประตูรั้วซึ่งเป็นเพียงลูกกรงเหล็กสูงเสมอศีรษะ เขายกมือขึ้นกดกริ่งไฟฟ้าด้วยอาการลังเล มีเสียงแว่วออกมาจากภายในตัวบ้าน นี่คือการเฝ้าคอยด้วยใจระทึกจนเป็นความทรมาน เขาคิด ไม่ผิดกับนักโทษอดทนรอคอยการประหารอันน่าสะพรึงกลัว...